Σελίδες

.

Δευτέρα 25 Ιουνίου 2012

Low Bap Jam 1η Ιούλη...

      Με αφορμή τη συμπλήρωση δύο χρόνων παρουσίας του αυτοδιαχειριζόμενου κοινωνικού χώρου «Pasamontaña» στον Κορυδαλλό, την Κυριακή 1η Ιούλη,θα πραγματοποιηθεί Low Bap Jam,με τους:

Lyrical Punishment
PsyclinicTactix
Tanto&DI
Flaco
Poetic
Yπόνοια
Lost Dreams


Για περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το live  
και τις υπόλοιπες εκδηλώσεις της ημέρας,επισκεφθείτε το: pasamontana.blogspot.com  

Δευτέρα 11 Ιουνίου 2012

«Και τώρα τι;» (Μέρος 2/2)



  Κείμενο: Πύρινος (Lyrical punishment)

Έχουν γνώση οι φύλακες όμως. Γνωρίζουμε ( αυτοί που πρέπει τέλος πάντων) ότι το πατρικό σύμπλεγμα είναι ανίκητο. Ποιος δεν αγαπάει το μπαμπά του; Όσο κι αν είναι άσωτος υιός, πάντα θα λατρεύει τον πατέρα, ακόμα κι αν κάποτε έφυγε, εθελούσια απ’ την πατρική εστία, ακόμα κι αν ο πατέρας, δεν τον θέλει πίσω τώρα, όσο κι αν έχει μετανιώσει.

Ακόμα τρώνε πόρτα οι άσωτοι υιοί.( βλέπετε μου αρέσει να μιλάω με παραβολές.) Όμως, οι υιοί ενηλικιώθηκαν, έμαθαν τις τακτικές του μπαμπά και τον ξεπέρασαν. Ανεξαρτητοποιήθηκαν. Είναι κακό αυτό; Μα καθόλου. Βλέπετε, ειδικά σε περιόδους γιγαντιαίας κρίσεως (κάτι σαν την τράπεζα πίστεως), είναι καλό τα παιδιά να αυτονομούνται απ’ τους γονείς και να τραβάν το δρόμο τους. Ο μπαμπάς δεν μπορεί να τους προσφέρει, δε μπορεί να βοηθήσει ούτε τον εαυτό του. Προσθέστε και τα πάνω κάτω εκατό χρόνια του μπαμπά.

Έτσι, κάποια άσωτα παιδάκια, μετά την αυτονόμησή τους, ΑΝΤαρτεύουν, άλλα περνάνε σύρριζα (τυχαία αναφέρω τη λέξη) απ’ τη σοσιαλδημοκρατία και θέλουν να διαχειριστούν τα πάντα, ενώ άλλα παραμένουν πιστά στις προ εξηκονταετίας αρχές του μπαμπά, θυμίζοντάς του πόσο καλοί γιοι ήταν και υποδεικνύοντάς του πως λόγω ηλικίας, κάπου έχει συντηρητικοποιηθεί και φλωρέψει.

Όμως κάποιοι γνωρίζανε καιρό τώρα που το πάτε. Ξέρετε, μαλάκες δεν είμαστε, και επιβεβαιωθήκαμε όταν άτομα όπως κι εγώ, υποστηρίζανε ότι όλα βαδίζουν σε μια προσπάθεια αριστερομετωπικής διαχείρισης. Φαινόταν και από τις προ μηνών ανακοινώσεις σας. Το αν θα σας κάτσει τώρα είναι άλλο θέμα.

Μη βιάζεστε όμως. Όλοι ζήταγαν εκλογές. Μέχρι και οι αγανακτισμένοι που δεν ήταν κόμμα. Αλήθεια, τι ψήφισαν οι αγανακτισμένοι πριν μερικές βδομάδες; Ανεξάρτητους, Χρυσή Αυγή ή Τσίπρα; Ή ακόμα, γιατί δεν κατέβασαν κι αυτοί κόμμα με πολυποίκιλο πολιτικό πρόγραμμα για όλα τα γούστα; 

Και επί του θέματος, όσοι δεν προλάβατε να κάνετε κόμμα ή οργάνωση, τρεχάτε τώρα, που είναι και της μόδας. Αν πάλι τώρα ανήκετε ήδη σε κάποιο κομματικό σχηματισμό, προλαβαίνετε να διασπαστείτε και να το παίξετε αντάρτες (αν είναι δυνατόν!) βουλευτές και ίσως πάρετε κοντά στο 10 με 11 %. Αφού θα έχει κι άλλο γύρο το μαγαζί. Κάποιοι θα χάνουνε κιλά μες στη ζέστη. Δε βαριέσαι, καλό θα τους κάνει. Παραπαχύνανε οι τσέπες τους τόσα χρόνια.

Αλλά είπαμε: ανασυγκρότηση δυνάμεων συν-τροφοι (αφού μαζί τα φάγαμε). Μα για ηλίθιους μας περνάτε ορισμένοι; Ξέρουμε πολύ καλά, ότι την πίτα την είχατε ήδη φτιάξει στο μέγεθος που γουστάρετε και με τα υλικά που γουστάρετε. Και τώρα τι; Απλά να αποφασίσει ο λαός πώς θα σας καταμερίσει τα κομμάτια; Και με την ποιότητα της πίτας τι γίνεται; Εγώ πάντως συν-τροφοι, δεν τη γουστάρω.

Και καλά ρε οι δεξιοί, (και τους Πασόκους βάζω μέσα, έτσι κι αλλιώς πιο δεξιά απ’ το Πασοκ ή πεθαίνεις η μεταλλάσσεσαι σε Hulk) καλά οι κεντρώοι (βλέπε ΔημΑρ) αυτοί παίζουν μπάλα στο δικό τους γήπεδο. Μα κι εσείς ρε Αριστεροί; Δε διδαχτήκατε τίποτα; Δε μπορείς να θες να κερδίσεις τον αντίπαλο με τα δικά του όπλα. Αυτός κατασκεύασε τα όπλα αυτά και είναι μεγάλος γνώστης της λειτουργίας τους.
\                                                                                                                        
Μπορεί και τα χειρίζεται πολύ πιο επιδέξια από εσάς. Το ξέρετε άλλωστε πως το κράτος και το κεφάλαιο δεν προβληματίζονται τι είδους διαχειριστής θα αναλάβει τα ηνία (δεξιός ή αριστερός). Το ζήτημα είναι να βρεθεί ο διαχειριστής μέσα από την ΠΡΕΠΟΥΣΑ διαδικασία. Και προφανώς, οι εκλογές, είναι η μεγαλύτερη ασφαλιστική δικλίδα του αστικοδημοκρατικού συστήματος διότι πολύ απλά ακινητοποιεί, παραλύει και ευνουχίζει ο,τιδήποτε επαναστατικό, ενώ παράλληλα, στηρίζεται στην ΑΝΤΙΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΗ – κατ’ εμέ- λογική της ανάθεσης.

Για να μην ξεχάσω: Κύριε Σαμαρά, εσείς δε λυσσάγατε για αυτοδυναμία; Τώρα τι; Φταίξιμο και κατακραυγή στο ΣΥ.ΡΙΖ.Α και όλο μεταγραφές και συνεργασιούλες! Αυτό το ΛΑ.Ο.Σ γυμνό το αφήσατε. Ζηλεύει πλέον και η Χρυσή Αυγή με τέτοιο ροστερ που φτιάξατε. Ξέρετε τι είναι να παίζεις με 4-3-3, και να βγαίνεις στην αντεπίθεση έχοντας στα σέντερ φορ παίκτες όπως ο Βορίδης, ο Πλεύρης(ο μικρός) και ο Γεωργιάδης; Πραγματικά ζηλεύει κι η Χρυσή Αυγή.

Για Πασοκ τι να πεις πλέον; Η μεγαλύτερη Λερναία Ύδρα της ελληνικής κοινωνίας έχει χάσει πλέον πολλά κεφάλια. Όμως μ’ αυτούς, όσο σίγουρος και να σαι… σιγουρέψου καλύτερα. Είπαμε, Λερναία Ύδρα..

Για ΔημΑρ; Εδώ ακούς για Αριστερά και γελάς. Οι καλύτεροι υποστηριχτές του αστικού συντάγματος είναι οι άνθρωποι. Φιλήσυχοι, υπεύθυνοι( καλά εντάξει), νομοταγείς και στο βάθος… κήπος με εξουσία τύπου Πασοκοσύριζα. Κύριε Κουβέλη, όλοι ξέρουν πόσο λατρεύετε τις συγκυβερνήσεις. Όπως να ναι και με όποιον να ναι. 17 Ιουνίου λοιπόν συν-τροφοι.. είμαι πολύ περίεργος. Εσείς; Επιφυλάσσομαι να ξαναγράψω κάποιες σκέψεις μου πάνω σε όλα αυτά που διαδραματίζονται.


Υ.Γ1 Το κείμενο είναι καθαρά δική μου τοποθέτηση, μην πάρει η μπάλα κανέναν άλλον. Έτσι, προς αποφυγή παρεξηγήσεων.

Υ.Γ2 Η Τζούλια δεν έκανε κόμμα; Ενημερώστε με sos!

Υ.Γ3 Το 1945 ήταν τελικά μαύρο ή όχι; Ήσασταν με τη Ναζιστική Γερμανία ή όχι; Το να αλλάζει γραμμές κανείς, καλό είναι, αλλά μόνο για το κόμμα του. Αλλά κοίτα που το 7 % θα γίνει 4%. (Μακάρι να γίνει και 0%).

Τετάρτη 6 Ιουνίου 2012

«Και τώρα τι;» (Κοινωνικοπολιτικό άρθρο...)

Και τώρα τι; (Μέρος 1/2)



Κείμενο: Πύρινος (Lyrical Punishment)

Ακούσαμε πολλά όλον αυτόν τον καιρό. Όχι μόνο τις τελευταίες βδομάδες, αλλά περίπου τέσσερις μήνες τώρα. Όλο το σκηνικό έμοιαζε με μια ακήρυχτη παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Όλοι τη βιώσαμε και απλά περιμέναμε πότε αυτή θα ανακοινωθεί και επίσημα.

Όλο αυτό το σκηνικό (αντιθέτως με τα φαινόμενα που πολλές φορές απατούν) βόλεψε σε υπέρμετρο βαθμό όλες τις ηγεσίες των κομματικών μηχανισμών και μορφωμάτων, αφού είχαν όλο το χρόνο να συλλέξουν τα δικά τους «πολεμοφόδια» πριν ριχτούν στην εκλογική σκακιέρα.

Απ’ το Σεπτέμβρη μέχρι και σήμερα, τρεις μόνο μέρες χαλάσαν την ενορχηστρωμένη θεατρική τους παράσταση. Πιο συγκεκριμένα: το διήμερο 19ης και 20ης Οκτώβρη και η Κυριακή της 12ης Φλεβάρη. Ειδικότερα, η 12η του Φλεβάρη αποτέλεσε και την τελευταία έμπρακτη αντίσταση εκατοντάδων χιλιάδων καταπιεσμένων.



Απ’ την επόμενη κιόλας μέρα, το κλίμα έδειχνε ότι θα οδηγηθούμε σε εκλογές αργά ή γρήγορα. Άλλωστε ποια ήταν η κυβέρνηση (συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κατ'ουσίαν, για να μην ξεχνιόμαστε) εθνικής ενότητας, που χωρίς λαϊκή εντολή θα μπορούσε να διαχειριστεί την οργή και (καλά μαντέψατε) το αιώνιο και μόνιμο πολιτικό κόστος;!!! Όχι ότι χρειάζονται και καμία ιδιαίτερη κάλυψη σε ό, τι κάνουν δεκαετίες τώρα, αλλά εντάξει… Ο καλός δημοκράτης- δικτάτορας πάντα επιθυμεί την ανοχή του κοπαδιού του πριν τη σεμνή τελετή σφαγής του. Εδώ έχουν απήχηση (ναι ναι ακόμα και σήμερα) πολιτικές όπως του Παπαδόπουλου του Παττακού και του Ιωαννίδη.

Και… ΕΓΕΡΘΗΤΩ, Ή ΕΓΕΡΘΗΤΟΥ (δεν άκουσα καλά;) ή εγέρθητι (μα τι έχουν τα αυτιά μου; Ρε εθνοσωτήρες β πληθυντικό δε θέλατε να χρησιμοποιήσετε;) Ξημερώνεται! Η εκλογική μέρα. (Ξημερώνει είναι, αλλά λόγω του ότι οι μέρες από δω και στο εξής θα βλέπουν και θα παθαίνουν, μάλλον θα ξημερώνονται οι ίδιες.)

Αλήθεια «σύντροφοι», ψηφίσατε; Ασκήσατε το αιματοβαμμένο, αναπόσπαστο και ίδιον της ελευθερίας δικαίωμά σας την ημέρα της γιορτής της δημοκρατίας; Γιορτάσατε; Τους μαυρίσατε; Στείλατε… μήνυμα; Εγώ πάντως, και κάποιοι άλλοι, λεφτά για να βάλουμε ξανά κάρτα δεν είχαμε και δε μπορέσαμε να στείλουμε μήνυμα… (Sorry που πηδάω από δω κι εκεί, αλλά τα πράγματα είναι συγκεχυμένα μες στο κεφάλι μου και πριν μας ξαναπηδήξουν ομαδικώς, θα συνεχίσω να πηδάω… από το ένα θέμα στο άλλο.)

Αυτό μας καλούσαν όλοι να κάνουμε, να στείλουμε μήνυμα. Όλοι μα όλοι. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, ακροδεξιοί, λαϊκοί δεξιοί, κομμουνιστές, απολίτικοι δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες. (Ελπίζω να μην ξέχασα κάποιους.) Γι’ αυτό και η πολύμηνη ακινησία. Γι’ αυτό και η εθνική ανασύνταξη. Γι’ αυτό και η επικαλούμενη απ’ τους αριστερούς κινηματική ανασυγκρότηση. Τι δηλαδή; Νομίσατε ότι σας κοροϊδεύουν; Συντήρηση δυνάμεων, ευελιξία, ανασυγκρότηση και ΝΤΟΥ μετά.


Ως εδώ όμως. Αυτές οι αστήριχτες δικαιολογίες ακούγονται εν τη γενέσει της αριστεράς παγκοσμίως. Καλά ρε, Λένιν δε διαβάζετε;  Εσείς που τον λατρεύετε έναν αιώνα μετά; Δεν ξέρετε ότι από τότε θεωρούσε ότι το κοινοβούλιο είναι ένας ήδη ξεπερασμένος ανούσιος και συντηρητικός θεσμός;

Ξέχασα ξέχασα. Εσείς παίζετε μπάλα παντού. Οι «Μπαρτσελόνες» της πολιτικής ή του πολιτικαντισμού αν προτιμάτε, έχουν εξασκηθεί στο… ευέλικτο passing-game και σκοράρουν ακατάπαυστα. Εδώ οι άνθρωποι μπορούν να ερμηνεύσουν ως επικίνδυνη και επαναστατική πρακτική τις δηλώσεις αστικής νομιμότητας, που έσπευσαν να κάνουν μετά τις 20 Οκτώβρη.

Συνεχίζεται….