«Και τώρα τι;» (Κοινωνικοπολιτικό άρθρο...)

Και τώρα τι; (Μέρος 1/2)

Κείμενο: Πύρινος (Lyrical Punishment)

Ακούσαμε πολλά όλον αυτόν τον καιρό. Όχι μόνο τις τελευταίες βδομάδες, αλλά περίπου τέσσερις μήνες τώρα. Όλο το σκηνικό έμοιαζε με μια ακήρυχτη παρατεταμένη προεκλογική περίοδο. Όλοι τη βιώσαμε και απλά περιμέναμε πότε αυτή θα ανακοινωθεί και επίσημα.

Όλο αυτό το σκηνικό (αντιθέτως με τα φαινόμενα που πολλές φορές απατούν) βόλεψε σε υπέρμετρο βαθμό όλες τις ηγεσίες των κομματικών μηχανισμών και μορφωμάτων, αφού είχαν όλο το χρόνο να συλλέξουν τα δικά τους «πολεμοφόδια» πριν ριχτούν στην εκλογική σκακιέρα.

Απ’ το Σεπτέμβρη μέχρι και σήμερα, τρεις μόνο μέρες χαλάσαν την ενορχηστρωμένη θεατρική τους παράσταση. Πιο συγκεκριμένα: το διήμερο 19ης και 20ης Οκτώβρη και η Κυριακή της 12ης Φλεβάρη. Ειδικότερα, η 12η του Φλεβάρη αποτέλεσε και την τελευταία έμπρακτη αντίσταση εκατοντάδων χιλιάδων καταπιεσμένων.

Απ’ την επόμενη κιόλας μέρα, το κλίμα έδειχνε ότι θα οδηγηθούμε σε εκλογές αργά ή γρήγορα. Άλλωστε ποια ήταν η κυβέρνηση (συγκυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ κατ'ουσίαν, για να μην ξεχνιόμαστε) εθνικής ενότητας, που χωρίς λαϊκή εντολή θα μπορούσε να διαχειριστεί την οργή και (καλά μαντέψατε) το αιώνιο και μόνιμο πολιτικό κόστος;!!! Όχι ότι χρειάζονται και καμία ιδιαίτερη κάλυψη σε ό, τι κάνουν δεκαετίες τώρα, αλλά εντάξει… Ο καλός δημοκράτης- δικτάτορας πάντα επιθυμεί την ανοχή του κοπαδιού του πριν τη σεμνή τελετή σφαγής του. Εδώ έχουν απήχηση (ναι ναι ακόμα και σήμερα) πολιτικές όπως του Παπαδόπουλου του Παττακού και του Ιωαννίδη.

Και… ΕΓΕΡΘΗΤΩ, Ή ΕΓΕΡΘΗΤΟΥ (δεν άκουσα καλά;) ή εγέρθητι (μα τι έχουν τα αυτιά μου; Ρε εθνοσωτήρες β πληθυντικό δε θέλατε να χρησιμοποιήσετε;) Ξημερώνεται! Η εκλογική μέρα. (Ξημερώνει είναι, αλλά λόγω του ότι οι μέρες από δω και στο εξής θα βλέπουν και θα παθαίνουν, μάλλον θα ξημερώνονται οι ίδιες.)

Αλήθεια «σύντροφοι», ψηφίσατε; Ασκήσατε το αιματοβαμμένο, αναπόσπαστο και ίδιον της ελευθερίας δικαίωμά σας την ημέρα της γιορτής της δημοκρατίας; Γιορτάσατε; Τους μαυρίσατε; Στείλατε… μήνυμα; Εγώ πάντως, και κάποιοι άλλοι, λεφτά για να βάλουμε ξανά κάρτα δεν είχαμε και δε μπορέσαμε να στείλουμε μήνυμα… (Sorry που πηδάω από δω κι εκεί, αλλά τα πράγματα είναι συγκεχυμένα μες στο κεφάλι μου και πριν μας ξαναπηδήξουν ομαδικώς, θα συνεχίσω να πηδάω… από το ένα θέμα στο άλλο.)

Αυτό μας καλούσαν όλοι να κάνουμε, να στείλουμε μήνυμα. Όλοι μα όλοι. Δεξιοί, αριστεροί, κεντρώοι, κεντροδεξιοί, κεντροαριστεροί, ακροδεξιοί, λαϊκοί δεξιοί, κομμουνιστές, απολίτικοι δεξιοί, σοσιαλδημοκράτες. (Ελπίζω να μην ξέχασα κάποιους.) Γι’ αυτό και η πολύμηνη ακινησία. Γι’ αυτό και η εθνική ανασύνταξη. Γι’ αυτό και η επικαλούμενη απ’ τους αριστερούς κινηματική ανασυγκρότηση. Τι δηλαδή; Νομίσατε ότι σας κοροϊδεύουν; Συντήρηση δυνάμεων, ευελιξία, ανασυγκρότηση και ΝΤΟΥ μετά.

Ως εδώ όμως. Αυτές οι αστήριχτες δικαιολογίες ακούγονται εν τη γενέσει της αριστεράς παγκοσμίως. Καλά ρε, Λένιν δε διαβάζετε;  Εσείς που τον λατρεύετε έναν αιώνα μετά; Δεν ξέρετε ότι από τότε θεωρούσε ότι το κοινοβούλιο είναι ένας ήδη ξεπερασμένος ανούσιος και συντηρητικός θεσμός;

Ξέχασα ξέχασα. Εσείς παίζετε μπάλα παντού. Οι «Μπαρτσελόνες» της πολιτικής ή του πολιτικαντισμού αν προτιμάτε, έχουν εξασκηθεί στο… ευέλικτο passing-game και σκοράρουν ακατάπαυστα. Εδώ οι άνθρωποι μπορούν να ερμηνεύσουν ως επικίνδυνη και επαναστατική πρακτική τις δηλώσεις αστικής νομιμότητας, που έσπευσαν να κάνουν μετά τις 20 Οκτώβρη.

Συνεχίζεται….